Haksızlığa karşı vaktinde konuşmanın kıymetinden Türkiye'deki sığınmacı dramına, paketi açılmayan S-400'lerden tüm toplumun imtihanı olan acılara...
Ülkü Doğanay, Gazete Duvar: Taktik sessizliğin ardında yalnızca küçük hesaplar değil, aynı zamanda apaçık “korku” da vardı. Korku, 406 Barış Akademisyeni peyderpey gece yarısı KHK’larıyla ihraç edilirken bir kanser gibi sarmıştı üniversitelerin kampüslerini, fakültelerin koridorlarını.
Ercüment Akdeniz, Evrensel: Bulunmuş cesetlerin vahşi hayvanlarca parçalandığı, çoğunun kimsesizler mezarlığına defnedildiği, kurtarılan mültecilerin donmuş el ve ayak parmaklarının kesilmek durumunda kalındığı Van’da, yaşanan dramın boyutlarını kelimelerle anlatmak mümkün değil.
Zeynep Gürcanlı, Sözcü: Belli ki, AKP hükümeti “Türkiye’nin savunması, bekası için çok acil” dediği S-400’lerin aktivasyonunu iki yıl daha ötelemeyi kabul etti. Bunu, S-400’lerin parasını ödeyen Türkiye Cumhuriyeti vatandaşlarına açıklarlar mı? Bugüne kadar neyi açıkladılar ki? Siz benden duymuş olun…
Alin Ozinian, Kronos Haber: Her gidiş ne yazık ki bir terk ediş, bir şımarıklaşma hali, bir ‘çıktığı yeri beğenmeme’ hezeyanı değil. Aksine artık bir mecburiyet; canınızı, ailenizi ve onurunuzu korumak için. Fakat yeni diyara yelken açmanın kalmaktan daha da zor, daha çok güç ve geleceğe inanç gerektirdiğini de atlamamak gerekiyor.
